Annemi arayasım var, diyeyim ki iyi değilim, canım sıkılıyor, her gün daha hiddetli uyanıyorum sevemiyorum dünyayı ve özellikle kendimi. Barışamıyorum kendimle. Sonra vazgeçiyorum. Onu üzmekten başka bir işe yaramadığımı hissettiriyor. Elinden birşey gelmiyor ya beceriksiz yada erkek evlat sahibi olmak gerçekten zor. bilemiyorum suçlamak istesemde şu an ki yaşımda onu suçlayamıyorum artık. Kendimden iyice nefret ediyorum.
Bir kaç arkadaşımı arayasım var, diyeyim ki ben iyi değilim, biraz şevkate ilgiye ihtiyacım var, zaman geçirmeye birşey yapmasak bile biriyle aynı yerde bulunmaya sırf benim için orada olduğunu bilmeye. sonra vazgeçiyorum, hatırlıyorum ki onlar beni hiç aramazlar hadi gel gidelim, senin derdin var 2 tek atalım demezler. Varsa yoksa bozulan aletleri, soracak soruları, anlatacak dertleri, çözülecek problemleri. Ben hep iyi dinledim becerebildiğim kadar iyi gözlemledim ama anlaşılamadım. Belkide ifade edemedim kendimi ifade yoksunuyum ama içimden söküp atamıyorum anlamıyorlar anlamaya çaba göstermiyorlar nefretsi şikayeti ve buruşmuş yüz ifademe sinen allah belanızı versin bakışımı.
Tüm bunlar olup biterken hayat akıp gidiyor pek çok insan beni hasbel kader sorunları olan normal biri gibi görmeye çabalıyor. Sanki başka türlü görseler ilgilenmek zorunda kalacaklarmış gibi bir inkar halinde “iyidir o” bahanesine sarılmışlar. Bazen basma kalıp2 seçenek varmış gibi hayatta, deniyorum kendimi bulmayı yada bir başka değişle kendimi yaratmayı fakat beceremiyorum. Atalet içerisindeyim, hiç bir şeye anlam veremiyorum, bir tat bir doku bulamıyorum bilemiyorum ne neden niye ?!.
Canım çok sıkılıyor, üzdüğüm için, üzüldüğüm için, bulamadığım anlamlandıramadığım herşey için, sizin için, kendim için.
Beceremiyorum diyip duvarları deviresim hayatıma son verene kadar dağıtıp parçalayıp tüm insanlığı yok edesim var…
Onuda beceremiyorum, beceremediğim herşey için kendimden nefret ediyorum, nefret ettiğim herşey için üzülüyor eziliyor sıkılıyorum sonra dön başa (paşam).
An gelirde belki merak eden olur diye bende birşey diyemedim demeyeyim diye yazdığım 10-15 cümle ve nokta “Allah belamı versin”. Daha iş ve çalışmak adına bir türlü olamadığım bürünemediğim pek çok şey adına “Allah belamı versin”, çekip gitmek istiyorum artık.
Bu blogu sevdinse yazacağım diğer yazıları kaçırmamak için RSS aboneliği yapabilir yada Twitter üzerinden takip edebilirsin. Yazılarımı facebook’da paylaşabilir ve arkadaşlarına önerebilirsin.
Sende de ki;